เลี้ยงลูกโป่งกระดาษบนต้นไม้บน

เป็นงานประจำปีที่บอลลูนกระดาษขนาดยักษ์ที่มีภาพวาดซามูไรและบิจินกาถูกวาดขึ้นและสว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนกลางฤดูหนาวราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ

ไม่มีอะไรเขียนจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์นี้ ในตำนานเล่าว่าฮิรากะ เกนไน นักวิทยาศาสตร์จากสมัยเอโดะ เล่าให้เขาฟังว่าเป็นละครที่ใช้หลักการของบอลลูนลมร้อนเมื่อเขาไปเยี่ยมคำแนะนำทางเทคนิคของเหมืองทองแดง

ก่อนหน้านี้ดำเนินการพร้อมกันกับ "การย่างแมลง" (ซึ่งทำโดยการซ้อนฟางข้าวในนาข้าวแล้วจุดไฟ เรียกอีกอย่างว่า "ดงโทยากิ" หรือ "เท็นบุริ") เพื่อขอพรให้เก็บเกี่ยวผลดีและครอบครัว ความปลอดภัยและถือเป็นมรดกความเชื่อของชาติ งานนี้ซึ่งถูกระงับชั่วคราวเนื่องจากสงคราม ฟื้นคืนชีพในมิยาตะในปี 1974 โดยความพยายามอย่างกระตือรือร้นของอาสาสมัครจากคามิ-ฮิโนะคิไนในท้องถิ่น และกลายเป็นประเพณีฤดูหนาวที่เป็นตัวแทนของจังหวัดอาคิตะ

โครงสร้างลูกโป่งกระดาษ

แท้จริงแล้วลูกโป่งกระดาษทำมาจากกระดาษ เมื่อก่อนเราใช้อักษรวิจิตรในการคัดลายมือ แต่เมื่อไม่กี่ปีมานี้ กลายเป็นเรื่องใหญ่ เราจึงเริ่มใช้กระดาษญี่ปุ่นที่มีความกว้างประมาณ 1 เมตร ลามิเนตกระดาษนี้เข้าด้วยกันเพื่อทำเป็นทรงกระบอกยาว 3 ถึง 8 เมตร (12 เมตรสำหรับกระดาษที่ใหญ่กว่า) ปากด้านบนปิดสนิทด้วยกระดาษขนาดเพื่อป้องกันความร้อนหลบหนี และปากด้านล่างสวมแหวนไม้ไผ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 1 ถึง 3 เมตร

แทมโปะ (ลูกบอลผ้าชุบน้ำมัน) ซึ่งเป็นแหล่งการยกของลูกโป่งกระดาษ ถูกตรึงไว้ที่วงแหวนนี้และเสร็จสิ้น การผลิตลูกโป่งกระดาษเริ่มต้นประมาณสองเดือนก่อนการเปิดตัว (ปกติคือเดือนธันวาคม) ในหมู่บ้านทั้งแปดแห่งของ Kami-Hinokinai ผู้ชายและผู้หญิงทุกวัยจะรวมตัวกันที่ห้องโถงหมู่บ้านแต่ละแห่งเมื่อถึงเวลา และพวกเขาทำงานร่วมกันเพื่อดำเนินงานต่างๆ เช่น การตัดกระดาษ การเลือกรูปแบบ และการวาดภาพ

ในอำเภอคะมิไนที่ล้อมรอบด้วยภูเขาทุกด้าน การทำนาและงานบนภูเขาเป็นอุตสาหกรรมมาช้านานแล้ว ดังนั้นในสมัยก่อนเราจึงมักสวดภาวนาให้ "ห้าเมล็ดอุดมสมบูรณ์" และ "ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ" แต่ไม่นานมานี้ " ข้าพเจ้ามาอธิษฐานขอ "ความปลอดภัยในครอบครัว" "ความเจริญรุ่งเรืองทางธุรกิจ" "ความปลอดภัยการจราจร" และ "ภาวนาให้ประสบความสำเร็จ" บอลลูนกระดาษถูกปล่อยในท้องฟ้ายามค่ำคืนกลางฤดูหนาวเพื่อให้แต่ละคนสามารถฝากความคิดและความปรารถนาสำหรับปีและไปถึงสวรรค์